Maak kennis met een isolés - Mads Christensen en de lange reizen
Het is 17.45 uur en het is aardedonker buiten. De temperatuur zegt een lage 4 graden op deze donkere en grijze decemberochtend. Een van die ochtenden waarop alleen de kleurrijke en soms smakeloze kerstverlichting rond de kleine steden oplicht.
Mads Christensen maakt zich op voor een reis waar hij zich al een paar weken op aan het voorbereiden is - een 335 km lange graveltocht rond Fyen, beginnend vanuit zijn huis in Gårslev, ten zuiden van Vejle.
Terwijl hij van het vasteland richting Funen rijdt, wordt het zicht van Mads onderbroken door de flitsende fietslichten van de koude stalen pijlers van de brug. Hij is alleen in glimpen te zien - gefocust - zoals je hem in zijn carrière hebt ervaren.
Mads Christensen maakt zich op voor een reis waar hij zich al een paar weken op aan het voorbereiden is - een 335 km lange graveltocht rond Fyen, beginnend vanuit zijn huis in Gårslev, ten zuiden van Vejle.
Maar waarom zou hij meer dan 15 uur over grijs grind over een koud Funen gaan als hij een paar uur op zijn Zwift-trainer zou kunnen doorbrengen?
Onderdompeling, zegt hij zelf... Maar het lijdt geen twijfel dat de voormalig WorldTour-renner het beste presteert met een duidelijk doel voor ogen - een finishlijn, zeg maar.
Mads zit in het zadel en rond een zwaailicht in het donker vaart hij bijna met de Gamle Lillebæltbro. Ruim 20 kilometer over kleine bochtige landweggetjes - meestal idyllisch - maar vanmorgen zo weinig donker.
Overal in de steden staan gezinnen op, iedereen maakt zich klaar voor de komende dag. De gebruikelijke ochtendrituelen en de deur uit.
Maar Mads neemt een pauze van het dagelijks leven - vandaag hoeft hij alleen maar aan fietsen te denken - en aan beleven.
Overal in de steden staan gezinnen op, iedereen maakt zich klaar voor de komende dag. De gebruikelijke ochtendrituelen en de deur uit.
Maar Mads neemt een pauze van het dagelijks leven - vandaag hoeft hij alleen maar aan fietsen te denken - en aan beleven.
2020 is in veel opzichten een onvoorspelbaar jaar geweest - een grijs en donker jaar. Natuurlijk heeft Mads dit ook aan zijn eigen lichaam gevoeld.
De sluiting in maart vormde een grote hindernis voor zijn baan als fietsfitter. Ook zijn grote doel en persoonlijke uitdaging voor 2020 - de gravelrace in Kansas - Unbound Gravel - ging niet door.
De sluiting in maart vormde een grote hindernis voor zijn baan als fietsfitter. Ook zijn grote doel en persoonlijke uitdaging voor 2020 - de gravelrace in Kansas - Unbound Gravel - ging niet door.
Een gesloten zaak en geen finishlijn. Op geen enkele manier wat 2020 Mads zich had voorgesteld.
Terwijl hij van het vasteland richting Funen rijdt, wordt het zicht van Mads onderbroken door de flitsende fietslichten van de koude stalen pijlers van de brug. Hij is alleen in glimpen te zien - gefocust - zoals je hem in zijn carrière hebt ervaren.
Hij rijdt snel en de glimp van hem is snel verdwenen als de laatste brugpijler het na de andere overneemt. Hij is slechts even zichtbaar in zijn oranje jasje in de roodachtige gloed van de achterlichten van de auto's op weg naar het werk.
Een prachtig gezicht dat in veel opzichten op een coole manier metropolitaans is.
Zelf geeft hij aan dat als hij in het zadel zit, er onvermijdelijk flashbacks zijn uit zijn tijd op de WorldTour.
Zelf geeft hij aan dat als hij in het zadel zit, er onvermijdelijk flashbacks zijn uit zijn tijd op de WorldTour.
Herinneringen en hoogtepunten - maar ook dieptepunten. Een beetje alsof je in een achtbaan wordt gegooid waar je alleen maar in mee moet.
Mads werd een nieuwe professional voor gigant Quick-Step in België. Een jongensdroom kwam uit toen de teamgenoten nu Tom Boonen, Paolo Bettini en Filippo Pozzato heten.
De overgang naar het eenzame professionele leven viel echter zwaarder dan verwacht en na een goed afgelegde Giro d'Italia verloor hij de zin om te fietsen.
De overgang naar het eenzame professionele leven viel echter zwaarder dan verwacht en na een goed afgelegde Giro d'Italia verloor hij de zin om te fietsen.
Maar toen hij terugkeerde naar Denemarken, een opleiding voltooide, keerde het verlangen en niet in de laatste plaats de overwinningen terug.
En in 2011 maakt hij een comeback op de WorldTour voor een andere reus - namelijk Team Saxo Bank. 6 jaar na zijn eerste contract op de WorldTour. De liefde voor de sport en het doel om je kwaliteiten te laten zien was te groot.
Paradoxaal genoeg komt de zon hier op Zuid-Funen nu op. Na ruim 80 km in het donker klaart het allemaal op.
Het is alsof de zonsopgang vandaag nog meer nodig is na 14 dagen grijs weer.
Het kleurenspectrum is enorm en varieert van violet tot lichtblauw. De diepte van het landschap wordt versterkt door de lichte mist, die de ochtend fantastisch mooi maakt.
"De tijd als prof was een tijd die in veel opzichten veel te snel voorbij ging - te snel om alle indrukken volledig in me op te nemen.
De ene race was nog maar net voorbij of het was alweer op naar de volgende of training en voorbereiding daarnaartoe.
Zelfs toen ik in Lucca woonde, kon ik heel vroeg in de ochtend opstaan om 6-7 uur te rijden. Het was misschien niet het meest optimale in relatie tot mijn opleiding destijds, maar het heeft zeker iets opgeleverd. Een pauze van het dagelijkse leven. Tijd om er allemaal over na te denken.”
Zelfs toen ik in Lucca woonde, kon ik heel vroeg in de ochtend opstaan om 6-7 uur te rijden. Het was misschien niet het meest optimale in relatie tot mijn opleiding destijds, maar het heeft zeker iets opgeleverd. Een pauze van het dagelijkse leven. Tijd om er allemaal over na te denken.”
Het is duidelijk dat de tijd iets wakker maakt in Mads. Zijn stem verandert als hij vertelt over zijn laatste keer als professional.
Alsof hij bedachtzamer en volwassener of ervarener lijkt om zo te zeggen.
"Soms - soms heb ik", beantwoordt hij de vraag of hij als professional meer plezier heeft beleefd aan trainen dan aan wedstrijden.
"Het is ook vooral omdat het zo stressvol is om de echt grote races te rijden, er is geen tijd om even onoplettend te zijn, en het gaat allemaal zo snel."
Mads heeft deze woensdag echter alle tijd op Funen. Tijd voor jezelf en tijd voor bezinning.
Mads heeft deze woensdag echter alle tijd op Funen. Tijd voor jezelf en tijd voor bezinning.
En misschien is dat precies wat hem heeft betrapt op deze lange Gravel-tochten. Dat hij alleen kan rijden, weg van de auto's, de grindpaden op - daar waar ruimte is voor contemplatie.
Mads slaat een van de kleine paadjes in en we besluiten verderop op de route een plek te zoeken waar we hem kunnen inhalen.
Hij nadert Kerteminde op Nordfyn en heeft nu meer dan 165 km op gevarieerd terrein afgelegd.
Elegant op de fiets glijdt hij richting Kerteminde, langs het water - waar de zonhongerige Fynbos op hete zomeravonden meestal hun dorst naar een duik komen lessen.
Vandaag is er niemand anders - noch op de fiets, noch op het strand.
Het is grijs, niet grijs alsof het elk moment kan gaan regenen. Huil maar. Bijna alsof de lucht in een slecht humeur is.
Het is grijs, niet grijs alsof het elk moment kan gaan regenen. Huil maar. Bijna alsof de lucht in een slecht humeur is.
Het zal niet lang meer duren voordat de duisternis langzaam weer terugkeert. Alsof het al niet donker genoeg was.
Na meer dan 7 uur in het zadel bereiken we Kerteminde en voor de meeste mensen zou het een goed moment zijn om de fiets te parkeren en te genieten van een welverdiend bad en een goede maaltijd.
Maar voor Mads zijn er nog 7 uur en zo'n 165 km te gaan. Maar hij lacht nog steeds. Ongetwijfeld is hij in de bloei van zijn leven terwijl de duisternis neerdaalt.
Hij heeft de route opgedeeld in verschillende secties, om tijd vrij te maken om gefocust te blijven en een nieuw tussendoel te hebben - en iets om naar te streven.
Hij heeft de route opgedeeld in verschillende secties, om tijd vrij te maken om gefocust te blijven en een nieuw tussendoel te hebben - en iets om naar te streven.
Na het passeren van Odense in het midden van de spits, draait de route naar het noorden. Langs de nu donkere paden direct aan het water volgt Mads de samenvloeiing van de Odense Fjord met het Kattegat.
Het landschap is open en er is absoluut niemand anders op dit moment.
Mads slaagde erin om gedurende een periode van meer dan 10 jaar deel uit te maken van de World Tour. Goed genoeg voor 2 ronden, maar niettemin heeft het hem de gelegenheid gegeven om na te denken over wat er aan de hand was.
"Het is nooit leuk om een ritje te krijgen, maar aan de andere kant is er niets dat te vergelijken is met het gevoel dat je krijgt als je een wielerwedstrijd wint, het is een uniek gevoel", zegt Mads.
"Het is nooit leuk om een ritje te krijgen, maar aan de andere kant is er niets dat te vergelijken is met het gevoel dat je krijgt als je een wielerwedstrijd wint, het is een uniek gevoel", zegt Mads.
"Helaas zijn er zoveel goede renners op de World Tour dat het zeldzaam is om met dat gevoel te mogen zitten", glimlacht hij.
En dat is misschien juist wat het zo bijzonder maakt, het is wat er zoveel werk achter steekt.
Mads heeft in zijn tijd als jeugd-, junior- en U23-rijder meer dan 100 wielerwedstrijden gewonnen en de verwachtingen voor dit talent waren natuurlijk enorm toen hij voor het eerst zijn eerste profcontract tekende.
Er kunnen veel redenen zijn waarom dingen niet gaan zoals voorspeld of verwacht - en er zullen natuurlijk verschillende nuances zijn van wat anders had kunnen gebeuren.
Achteraf is alles veel gemakkelijker te beoordelen, en er zijn ook dingen die Mads na zijn eerste verblijf op de World Tour anders zou hebben gedaan.
Als hij terugrijdt over de brug met meer dan 315 km in de benen - 315 km op afwisselende ondergrond, meer grind dan asfalt - begint de vermoeidheid zichtbaar te worden. Maar inmiddels heeft hij ook al meer dan 13 uur gereden - en er is nog een lange weg te gaan voordat hij de fiets neer kan zetten.
De vermoeidheid is goed te vergelijken met het gevoel aan het einde van de Grote Ronde. Er is echt geen energie meer in het lichaam en er is de wil om het project te voltooien.
Mads heeft in zijn tijd als jeugd-, junior- en U23-rijder meer dan 100 wielerwedstrijden gewonnen en de verwachtingen voor dit talent waren natuurlijk enorm toen hij voor het eerst zijn eerste profcontract tekende.
Er kunnen veel redenen zijn waarom dingen niet gaan zoals voorspeld of verwacht - en er zullen natuurlijk verschillende nuances zijn van wat anders had kunnen gebeuren.
Achteraf is alles veel gemakkelijker te beoordelen, en er zijn ook dingen die Mads na zijn eerste verblijf op de World Tour anders zou hebben gedaan.
Terwijl de duisternis valt en de eenzaamheid van de grindpaden intreedt, ontstaat er een langgerekte stilte. Een stilte die een gelegenheid creëert voor onderdompeling met Mads.
Als je hem direct vraagt wat hij anders zou hebben gedaan in relatie tot zijn professionele carrière, wordt het al snel duidelijk.
“Ik zou in Denemarken zijn gebleven. Dus niet dat ik niet blij was om in Italië te wonen. Maar het is gewoon makkelijker om het dagelijkse leven te laten werken in een vertrouwde omgeving, dicht bij familie en vrienden. Maar optie om aan of uit te kiezen.
Maar ook met de mogelijkheid om ondersteuning te krijgen als de races niet helemaal gaan zoals verwacht."
En het is ook een advies dat hij graag doorgeeft aan andere Deense nieuwe professionals. Al erkent hij ook dat het voor anderen makkelijk kan werken om naar Zuid-Europa en het hooggebergte te verhuizen.
En het is ook een advies dat hij graag doorgeeft aan andere Deense nieuwe professionals. Al erkent hij ook dat het voor anderen makkelijk kan werken om naar Zuid-Europa en het hooggebergte te verhuizen.
"Maar ik was natuurlijk wijzer en meer ervaren geworden toen ik de kans kreeg om voor de tweede keer terug te keren naar de WorldTour. Leren over wat werkte, maar net zo belangrijk leren over wat niet werkte voor mij.”
Bij Om 19.00 uur bereiken we Bogense en het overigens gezellige zomerstadje is volkomen stil. Een enkele hardloper gaat de duisternis in. Nu op de paden langs de haven. Kort daarna wordt hij ingehaald door Mads.
"Het is lastig navigeren in het donker, maar aan de andere kant ben je meer geïsoleerd als je niet met de hele omgeving te maken hebt. Het is de lichtkegel van de koplamp die de weg wijst. En op die manier is het makkelijker om gefocust te blijven."
Bij Om 19.00 uur bereiken we Bogense en het overigens gezellige zomerstadje is volkomen stil. Een enkele hardloper gaat de duisternis in. Nu op de paden langs de haven. Kort daarna wordt hij ingehaald door Mads.
"Het is lastig navigeren in het donker, maar aan de andere kant ben je meer geïsoleerd als je niet met de hele omgeving te maken hebt. Het is de lichtkegel van de koplamp die de weg wijst. En op die manier is het makkelijker om gefocust te blijven."
Het is een goede voortzetting van Mad's behoefte om een duidelijk doel in de toekomst te hebben, een doel in het leven - iets om naar uit te kijken.
En dat is precies waar hij het beste in presteert.
Als hij terugrijdt over de brug met meer dan 315 km in de benen - 315 km op afwisselende ondergrond, meer grind dan asfalt - begint de vermoeidheid zichtbaar te worden. Maar inmiddels heeft hij ook al meer dan 13 uur gereden - en er is nog een lange weg te gaan voordat hij de fiets neer kan zetten.
De vermoeidheid is goed te vergelijken met het gevoel aan het einde van de Grote Ronde. Er is echt geen energie meer in het lichaam en er is de wil om het project te voltooien.
Maar wanneer het doel is bereikt, komen de felbegeerde endorfines vrij waar de meeste atleten en sporters van afhankelijk zijn.
En op die manier kan de hele reis worden overgedragen naar de situatie waarin we ons allemaal op dit moment bevinden.
Het grootste deel van Europa is helaas weer afgesloten - sommige landen erger dan andere.
Het grootste deel van Europa is helaas weer afgesloten - sommige landen erger dan andere.
De beperkingen hebben opnieuw hun sporen nagelaten in ons leven - en voor velen lijkt het wel 3 weken van een Grote Ronde.
Het is meer wil dan frisheid die moet worden gemaakt om te blijven bestaan - en niet in de laatste plaats de hoop dat er aan de andere kant iets anders wacht.
Iets normalers.
Het bedrijf van Mad is weer gesloten en het is momenteel niet bekend of Onbound Gravel in 2021 tot bloei zal komen.
Iets normalers.
Het bedrijf van Mad is weer gesloten en het is momenteel niet bekend of Onbound Gravel in 2021 tot bloei zal komen.
Maar deze reis heeft indruk gemaakt op Mads. Zowel de voorbereidingen als de reis zelf.
Onvoorspelbaar. Op onbekend terrein.
En terwijl alles gesloten is, blijft hij andere gewelddadige excursies voor ons plannen, maar voor hem gedeeltelijke doelen. Subdoelen naar het grote doel. Wanneer het ook zal zijn.
Maar één ding is zeker: Mads is er klaar voor als de wereld weer opengaat. Vers van endorfine - klaar om de uitdaging van de 320 km lange gravelrace door de Flint Hills in Kansas aan te gaan.
Onvoorspelbaar. Op onbekend terrein.
En terwijl alles gesloten is, blijft hij andere gewelddadige excursies voor ons plannen, maar voor hem gedeeltelijke doelen. Subdoelen naar het grote doel. Wanneer het ook zal zijn.
Maar één ding is zeker: Mads is er klaar voor als de wereld weer opengaat. Vers van endorfine - klaar om de uitdaging van de 320 km lange gravelrace door de Flint Hills in Kansas aan te gaan.